|
Gríma, 1947
Sigurjón hafði mikið dálæti á sterku myndmáli fornra þjóða: Etrúska, Egypta, Maya og Inka og ekki síst Grikkja á arkaíska tímabilinu svonefnda. Í upphafi 20. aldar leituðu margir listamenn, eins og Picasso, fanga í list svokallaðra frumstæðra þjóða, og varð gríman mjög mikilvægt mótíf í verkum margra þeirra listamanna, sem kenndir hafa verið við módernisma allt fram yfir miðja 20. öld. Í grímunni sáu þeir leið til að hreinsa burt natúralisma og lýsa í staðinn sterkum tilfinningum í verkum sínu. Gríman er ævafornt fyrirbæri og hefur verið notuð víða um heim í trúariðkun og til að ná sambandi við yfirnáttúruleg öfl. Nægir hér að nefna þjóðflokka í Afríku og Ínúita á Grænlandi og Alaska. Gríman er einnig verkfæri leikara og tvær grímur eru táknmynd leiklistar. Stækkuð afsteypa af Grímunni stendur við Borgarleikhúsið í Reykjavík. Danska skáldkonan Susanne Jorn hefur ort ljóð til þessa verks sem Steinunn Sigurðardóttir hefur þýtt yfir á íslensku: Gríma |